अन् नसताना चाहूल
जणू आठवणधारांनी ओलचिंब होणं,
तू नसतोस तो विरहाचा क्षण
म्हणजे मुसळधार पावसात
भिजल्याशिवाय राहणं.. . . . . . . .
खिडकीत उभी राहून
जेव्हा मी तुला बाहेर बघते,
मनातल्या मनात मीच
सर होउन बरसत असते.
तुझ्या सरिंमधे विरघळण्यासाठीच
कदाचित माझा जन्म झाला असावा,
अन् मला भिजवण्यासाठीच
तुझा थेंब थेंब बनला असावा.
इतक कस रे आपल नातं
नाजुक सुद्धा अन् खंबीर तितकच,
माझ माझ्यात असणं
म्हणजे गुंतून जाणं तुझ्यात इतकच
- कवयित्री : प्रतिक्षा गायकर ,बदलापूर
अप्रतिम
उत्तर द्याहटवा