माझ्या मनाला भावून जातो
त्या तरंगात गूंतत असतानाच
दूर कुठेतरी तो वाहून जातो
अनावर असा वेग असतो
उगाचच एक दूसरयाला
मागे टाकायचा रोग असतो
आणि मनंच मनाला आवरत राहतं
विचारांच्या खाईत झोकून देतं
आणि उगीचच स्वतःला सावरत राहातं
पण जराशी जपून
नाहीतर चाहूल तुमची लागताच
शब्द बसतील लपून
आयुष्याचा नाश असतो
दारूच्या एका थेंबासाठी
गहाण प्रत्येक श्वास असतो
लाजाळूचं झाडही पान पसरतं
तुझ्या स्पर्शाने मोहरून जाऊन
पान मिटायलाही ते विसरतं
टिप्पणी पोस्ट करा Blogger Facebook